Sulikowski Jerzy Paweł (1909–1977), chemik, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, działacz przemysłu cementowego.
Ur. 29 VI w Sieradzu, był synem Franciszka Pawła, lekarza kolejowego, i Jadwigi z Sokołowskich, nauczycielki, starszym bratem Mariana (zob.).
Po ukończeniu w r. 1927 Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu studiował S. na Wydz. Chemii Politechn. Warsz. Dn. 20 XI 1934 uzyskał dyplom inżyniera chemika i został na Wydz. Chemii asystentem w kierowanym przez Józefa Zawadzkiego laboratorium do badań cementu Fundacji im. Juliusza, Bolesława i Bronisława Eigerów. W maju 1937 przeszedł do przemysłu i objął stanowisko szefa produkcji w cementowni «Saturn» w Wojkowicach Komornych koło Będzina; pracował tam także podczas okupacji niemieckiej jako laborant chemik. W lutym 1945 został dyrektorem cementowni «Grodziec» w Grodźcu koło Będzina, skąd przeszedł 1 III 1948 na stanowisko zastępcy dyrektora ds. inwestycji w Zjednoczeniu Fabryk Cementu «Centrocement» (od r. 1950 Centralny Zarząd Przemysłu Materiałów Wiążących, od r. 1952 Centralny Zarząd Przemysłu Cementowego) w Sosnowcu. Był wtedy współinicjatorem, współautorem i realizatorem pierwszych powojennych planów rozwoju przemysłu cementowego, zwłaszcza w ramach planu sześcioletniego (1949–55), z jego inicjatywy rozpoczęto też budowy cementowni w Wierzbicy (1950) oraz «Rejowiec II» w Rejowcu Fabrycznym (1951). Od 1 II 1955 był głównym technologiem w Biurze Projektów Przemysłu Materiałów Budowlanych (przekształconym 1 VII t.r. w Biuro Projektów Przemysłu Cementowego i Wapienniczego) w Krakowie; pracował tam do 31 III 1962.
Równocześnie od r. akad. 1952/3 wykładał S. technologię materiałów wiążących na Wydz. Ceramicznym Akad. Górniczo-Hutniczej (AGH). W r. 1955 został tam zastępcą profesora; w r. akad. 1955/6 pełnił funkcję prodziekana, a w l. 1956–61 dziekana; nadzorował w tym czasie budowę dla Wydz. Ceramicznego pawilonu A-3. W r. 1959 otrzymał stanowisko docenta w Katedrze Technologii Materiałów Wiążących. Mianowany 30 XII 1966 profesorem nadzwycz., objął w niej kierownictwo Zakł. Technologii Tworzyw Wiążących. Po reformie uczelni w r. 1969 (likwidacja katedr i powołanie instytutów) kierował Zakł. Materiałów Izolacyjnych w Inst. Technologii Materiałów Budowlanych i Ceramiki (od r. 1971 Międzyresortowy Inst. Materiałów Budowlanych i Ogniotrwałych). W badaniach naukowych zwracał szczególną uwagę na ich przydatność dla przemysłu; interesował się chemią i technologią cementu, a zwłaszcza wysokotemperaturowymi procesami otrzymywania klinkieru portlandzkiego oraz zjawiskami hydratacji gotowego produktu. Wyniki swoich badań prezentował m.in. na kolejnych Międzynarodowych Sympozjach Chemii Cementu: z zakresu tzw. fałszywego wiązania cementu – na IV w Waszyngtonie (1960), nad metodami określania spiekalności surowców – na V w Tokio (1968) i nad mechanizmami procesów tworzenia klinkieru – na VI w Moskwie (1974). Opublikował 36 prac naukowych i technicznych, m.in. Wpływ składników klinkieru portlandzkiego na własności fizyczne zapraw i betonów („Cement. Wapno. Gips” 1953 nr 10–12), Wpływ struktury wapienia na proces spiekania klinkieru portlandzkiego („Zesz. Nauk. Akad. Górn.-Hutniczej” 1956, S. Ceramika, z. 1 nr 8, „Cement. Wapno. Gips” 1957 nr 6), Wpływ fałszywego wiązania na skurcz cementu („Cement” 1959 nr 7–8), Zbiorniki korekcyjne i silosy cementu (tamże 1961 nr 6) i Technologia spiekania klinkieru portlandzkiego (tamże 1967 nr 12). Był też współautorem patentu na sposób wytwarzania wyrobów ogniotrwałych magnezytowo-chromitowych (1966 nr patentu 53814) oraz autorem licznych opinii i ekspertyz dla przemysłu. Był członkiem Komisji Chemii Krzemianów PAN, przewodniczył Radzie Naukowej Inst. Przemysłu Wiążących Materiałów Budowlanych w Opolu (1969-72), działał od r. 1974 w komisjach weryfikacyjnej i ds. młodej kadry Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych, a także przez kilka lat pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Cement. Wapno. Gips”. Był promotorem sześciu przewodów doktorskich. Zmarł 21 II 1977 w Krakowie, został pochowany 28 II na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in. Srebrnym (1946) i Złotym (1955) Krzyżami Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957), Medalem X-lecia PRL (1955) oraz Złotą Odznaką «Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych» (1977).
W małżeństwie zawartym w r. 1936 z Wandą z Lehrów (1908–1980), absolwentką Konserwatorium Warszawskiego, nauczycielką muzyki w klasie fortepianu, miał S. dwoje dzieci: syna Jerzego (ur. 1938), profesora pianistyki Akademii Muzycznych w Gdańsku i Bydgoszczy, oraz córkę Barbarę (ur. 1944).
Pośmiertnie opublikowano książkę S-ego Cement: produkcja i zastosowanie (W. 1978, wyd. 2 uzupełnione przez Lucynę Westfal, W. 1981).
Bibliografia publikacji pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej z lat 1919–1958, Kr. 1960; toż z lat 1959–1967, Kr. 1969; Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki 1949–1999, Kr. 1999 s. 9 (fot.), s. 12, 17, 19, 39–40; Słown. techników, z. 4/5; Wykaz publikacji pracowników AGH z zakresu górnictwa oraz nauk pomocniczych ze szczególnym uwzględnieniem geologii z lat 1945–1957, Kr. 1958; – Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967, Kr. 1970; Zachuta L., Historia przemysłu cementowego w Polsce 1857–2000, Kr. 2004 (fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Cement. Wapno. Gips.” 1977 nr 5 s. 113–14 (J. Grzymek, fot.), „Dzien. Pol.” 1977 nr 44, 52, 1980 nr 241 (dot. żony S-ego), „Dzien. Zachodni” 1977 nr 43, 1980 nr 241 (dot. żony S-ego), „Trybuna Ludu” 1977 nr 50, „Tyg. Powsz.” 1977 nr 20, „Życie Warszawy” 1977 nr 48, 1980 nr 262 (dot. żony S-ego); – Arch. AGH w Kr.: Teczka osobowa S-ego.
Stanisław Tadeusz Sroka